voor jou die met wijdopen ogen niet zag
hoe groot hij wel was met die dwaasheid van God.
Hoe gek je was, hoe idioot je de dood speelt,
nog steeds, vermomd als een man in een donker
kostuum, een piloot van Panamarenko.
Je kist kwam over, hing boven mijn hoofd, bijna stil,
gedragen door luchtlagen, leegte.
Tussen vodden van wolken danste de maan.
Totdat het licht werd, bleef je daar zweven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten