Black Cat

Persoonlijke informatie van Black Cat

Alter Ego : June

Lid geweest van Hero Cats for Hire

Superkrachten

Kansen manipulatie

Bovenmenselijke kracht en wendbaarheid

Nachtzicht

Gepolariseerde klauwen en afvuurbare nagels

Expert in vechtsporten

Snelheid

Reflexen en wendbaarheid

Intrekbare klauwen

Infraroodzicht

De Horizon

De horizon is altijd op ooghoogte te vinden.
Zie jezelf op het strand en kijk voor je naar de zee. Op een bepaald moment raakt de zee de lucht. Dit is de horizon. Lig je neer als je kijkt of vlieg je in een luchtballon, de horizon blijft altijd op dezelfde plaats, nl op de hoogte van je ogen liggen.
Dus, de horizon blijft op ooghoogte liggen ongeacht de richting waarnaar je kijkt.


vogelperspectief


kikkerperspectief

Gebroken wereld

Bedorven wereld vol verlangen
vol behoeften aan geluk
De glazen bol niet langer heel
Het glas gebroken, de wereld stuk

Graffiti Limbo

Graffiti Limbo
Written by Michelle Shocked

Lay down your burdens
Lay down your cares
The Holy Virgin, she's gonna greet you up there
With a big can of spray paint, yeah
And a big blank wall
And I can guaran-damn-tee you
There ain't no cops around at all

Graffiti Limbo
Where do you go?
Graffiti Limbo
When there ain't no justice

I only speak for myself
But the word around town
Is that something's shaking, yeah
In the underground
I only speak for myself
But the word on the street
Is that the writing's on the wall, yeah
And the cop's on the beat

Graffiti Limbo
Where do you go?
Graffiti Limbo
When there ain't no justice

(Now, I wrote this song for Michael Stewart. Michael Stewart was a young black graffiti artist who was arrested while writing graffiti on a subway wall in New York City. While under arrest, in the presence of eleven white transit cops, Michael Stewart was strangled to death. When his case was heard by the Grand Jury, you know, not one cop was found guilty. The coroner had lost the evidence and those cops are on the streets again.)

Ah, you can have your little style wars, boys
Yes, and you can keep your little dance
But those crazy writers they don't stand a ghost of a chance
No, it's 'Colar them cons'
That's what Mayor Koch said
He said, 'Call it a crime'
And now it's steer clear of the engineer on that Midnight Special Line

Graffiti Limbo
Where do you go?
Graffiti Limbo
When there ain't no justice

Graffiti Limbo
Where do you go?
Graffiti Limbo
When there ain't no justice

Ohhhh...

Pffff, ik weet het even niet meer hoor......

Misschien even tijdelijk wat gebrek aan inspiratie, een begin van de herfst dipje, of zo maar... gewoon geen zin.

`Ik heb altijd mijn klewang nog'

415 kilometer Indisch oorlogsleed (dwangarbeid)
door Mark Duursma

Alle ambassades hadden ze gebeld, zeiden ze bij telecombedrijf Telfort. Om te vragen of 15 augustus, de dag dat het bedrijf in het kader van een reclamecampagne zoveel mogelijk Nederlandse vlaggen wilde laten wapperen, niet toevallig een gevoelige datum was voor een land als Zweden of Spanje. Dat het een gevoelige datum is voor een grote groep Nederlanders was hen ontgaan.

De tragiek van de Indische gemeenschap in een notendop. Zestig jaar na dato nog steeds moeten knokken om het leed erkend te krijgen. De jaarlijkse herdenking van de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945, en daarmee het einde van de Tweede Wereldoorlog in Azië, heeft geen nationale bekendheid. De kans dat 15 augustus ooit in de buurt komt van 4 mei is niet groot.

Nog zo iets. Eind volgende week, op 30 augustus, worden de Nederlandse slachtoffers van de Birma-spoorweg herdacht op het landgoed van het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen Bronbeek in Arnhem. Die datum is nieuw, voorheen vond de plechtigheid plaats op 30 juni. Het was een van de acht Indische herdenkingen (jongenskampen, vrouwenkampen) die verspreid door het jaar plaatsvonden op Bronbeek. Maar Defensie moet bezuinigen en het werd te duur om de grote tent steeds opnieuw op te bouwen en af te breken. Daarom zijn alle herdenkingen voortaan in twee weken geconcentreerd. De tent kan nu blijven staan.

Spreker bij de komende herdenking is de journalist Tony van der Meulen, auteur van het boek Dansen op de Kwai. Het leven na de Birma-spoorweg. In een van de hoofdstukken van dat boek beschrijft Van der Meulen, hoofdredacteur van het Brabants Dagblad, zijn bezoek aan de herdenking van vorig jaar. Hij hanteert daarbij de juiste toon, tussen luchtigheid en empathie. Temidden van de ex-dwangarbeiders, oude mannen met een gemeenschappelijk verleden, voelt Van der Meulen zich `een soort ramptoerist, een pottenkijker, wellicht ook een indringer in hun verschrikkelijke herinneringen'.

De `Dodenspoorweg' wordt hij ook genoemd. Aangelegd tussen september 1942 en december 1943, dwars door de jungle van Thailand (toen: Siam) en Birma (nu: Myanmar). Een tracé van 415 kilometer, tussen Non Pladuk, ten oosten van Bangkok, naar Thanbyuzayat aan de Birmese kust. Het was de ontbrekende verbinding tussen twee bestaande lijnen: aan de Thaise kant via Bangkok naar Singapore en Saigon, aan de Birmese kant langs de kust omhoog naar Rangoon. Voor de Japanners was het de schakel tussen de Zuid-Chinese Zee en India, noodzakelijk om het Japanse leger in Birma te kunnen bevoorraden.

Olifanten

Voor de aanleg was weinig tijd, maar mensen waren er in het door Japan bezette deel van Azië genoeg. In alle omringende landen werden mannen geronseld, de romusha's, vaak onder valse voorwendselen. Daarnaast werden geallieerde krijgsgevangen ingezet. Over de aantallen wordt gesteggeld, maar een gangbare telling gaat uit van 160.000 romusha's en 61.000 krijgsgevangenen. De sterfte onder de romusha's was extreem hoog: van hen overleed meer dan tachtig procent. Van de 18.000 Nederlandse KNIL-militairen en dienstplichtigen uit Nederlands-Indië die aan de spoorlijn te werk werden gesteld, bezweken er 3.098. De Birma-spoorweg werd een van de symbolen van de Japanse wreedheid tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Van der Meulen is meer geïnteresseerd in de huidige toestand van spoorlijn en dwangarbeiders dan in geschiedschrijving. Zijn aanpak is journalistiek, waarbij zijn reportages meer indruk maken dan de hoofdstukken waarin hij achter het bureau verzamelde wetenswaardigheden presenteert. In beide gevallen schrijft hij nogal los uit de pols, springerig, en is zijn licht sarcastische toon soms vermoeiend. We leren dat de brug die in de finale van de film The Bridge on the River Kwai wordt opgeblazen, in acht maanden tijd werd gebouwd door honderden Sri Lankanen en 48 olifanten, en dat daarvoor 1500 bomen werden gerooid. Het raadsel van de twee rivieren met lange Thaise namen die sinds de film bekend staan als de handzame `River Kwai' wordt opgelost. In de controverse rond Wim Kan, die met zijn optredens voor verlichting zorgde maar zelf door goed contact met de Japanners wist te ontkomen aan het zware werk, houdt Van der Meulen zich keurig op de vlakte.

Het aardigst zijn de reportages over twee reizen naar de spoorlijn in 1985 en 2002. In het Thaise Kanchanaburi herinnert alleen nog een erebegraafplaats aan het verleden. Voor het overige blijkt de plaats van De Brug een lawaaiige toeristenfuik, met discoboten, mobieltjes, touringscars en een Eftelingtreintje. Weinig opwekkend, maar het had nog erger gekund. In 1990 werd een plan van een Thaise zakenman door protesten van veteranen en de Australische premier Bob Hawke verijdeld. Het leek de man leuk om, bij wijze van attractie, verklede acteurs als Japanners en gevangenen in de trein over de brug te laten rijden.

Fotograaf en historicus Jan Banning heeft een aantoonbare band met zijn onderwerp. Zijn opa werkte aan de Birma-spoorweg, zijn vader aan de veel minder bekende Pakanbaroe-spoorweg op Midden-Sumatra. In Sporen van oorlog. Overlevenden van de Birma- en de Pakanbaroe-spoorweg legt Banning, net als Van der Meulen, een relatie tussen heden en verleden. Dat laatste doet hij door middel van een in Nederland weinig beoefende vorm van geschiedschrijving, oral history. In het voorbeeldig uitgegeven boek komen 24 mannen aan het woord, vijftien Nederlanders en negen Indonesiërs, die vertellen over hun ervaringen als dwangarbeider aan de twee spoorwegen, en wat die ervaring sindsdien met hen heeft gedaan. Het heden komt aan bod in hun portretten. De mannen zijn gefotografeerd met bloot bovenlijf, zoals ze destijds hebben gewerkt. Banning wil laten zien wat daarvan de sporen zijn.

Het is een gewaagd project, dat zeer goed uitpakt. Het had gênant kunnen zijn, of pathetisch, maar het werkt. Door hun naaktheid wordt de kloof tussen nu en toen gedicht. Met kleren aan was het een verzameling oude mannen geweest. Nu zie je deze mannen zweten in de jungle, ook al waren ze toen twintig in plaats van tachtig. Je gaat op zoek naar details in die afgebladderde lichamen. In de gezichtsuitdrukkingen overheerst trots, wellicht zowel op het feit dat ze het hebben overleefd als op hun deelname aan dit project.

De verhalen lopen sterk uiteen. De een heeft nergens last van, de ander heeft nog bijna dagelijks nachtmerries. Iemand heeft moeite met een geadopteerde Koreaanse jongen die in zijn dorp woont, een ander geeft voorlichting aan Japanse scholieren. Aan zo'n houding zijn de meesten niet toe. Willem Wildeman ,,kan nog altijd geen Japanner zien''. Hij rijdt wel in een Toyota, want dat zijn hele goeie auto's. ,,Maar ik voel me altijd nog een beetje zondig''. Ferrie Portier, die zijn ongelooflijke belevenissen opdist in de aanstekelijke taal van een kwajongen, heeft een maand geleden, op aandringen van vrouw en kinderen, zijn revolver in de Rijn gegooid. ,,Maar ik heb mijn klewang nog hier, onder het bed.''

Erkenning

De ouwetjes moeten ophouden met zeuren over gebrek aan erkenning, schreef `Indische dochter' Amanda Kluveld afgelopen dinsdag in haar column in deze krant. Haar dringende advies aan de veteranen: `Maak u niet langer afhankelijk van het begrip van de Nederlandse samenleving. Herdenk op 15 augustus uw geliefden em verdrijf uw slachtofferschap'. Al eerder keerde zij, en dat vergt lef voor iemand `van binnenuit', zich tegen de gekrenkte trots en het ressentiment in de Indische gemeenschap. Iets voorzichtiger zegt Indië-publicist Wim Willems eigenlijk hetzelfde in zijn nawoord in het boek van Banning. Hij constateert dat de eerste generatie Indische Nederlanders, met de nadruk op slachtofferschap, alleen oog heeft voor de eigen situatie.

Er is veel bereikt, de afgelopen jaren. Er is een monument, Het Indisch Huis functioneert eindelijk naar behoren – de foto's van Jan Banning worden er nu geëxposeerd. De individuele bedragen van Het Gebaar, waarmee de regering het kille beleid van Nederland jegens de Indische gemeenschap compenseert, zijn uitbetaald. Het enige wat nog rest is die eeuwige klacht: jullie weten niet hoeveel wij geleden hebben. Bij elke Indië-herdenking proberen oude mannen in blauwe blazers met medailles op hun borst ons dat duidelijk te maken. Vergeefs. Het is een wegebbend ritueel dat uitsluitend betekenis heeft voor de direct betrokkenen. Die mannen zijn een curiosum, hun verleden is collectief en anoniem. De mannen van Jan Banning daarentegen, met hun ontblote bovenlijf, zijn individuen, elk met een eigen verhaal. Anders dan de mannen in blazers nodigen zij wel uit om na te denken over wat ze hebben meegemaakt.

Azulejos (Tegels)

Azulejos zijn een Portugees/Andalusische kunstvorm. Het zijn keramieke tegels waarop verschillende soorten taferelen geschilderd zijn. Vaak gebeurt dit met blauwe verf. De tegels worden zowel op de binnenmuren als op de buitenmuren van huizen, kerken en andere gebouwen aangebracht.

Het woord Azulejos stamt uit het Arabisch: al zulaydj (الزليج) betekent zoiets als zellige. Mogelijk is het woord azul (blauw) weer afgeleid van azulejos. De Moren brachten de kunst van het beschilderen van gepolijste tegels mee vanuit Perzië.

In Memoriam

† Loet Bek 1947 - 2008

Op donderdag 14 augustus hebben wij het trieste bericht ontvangen dat de heer Loet Bek, Algemeen Directeur Bek, van ons is heengegaan.

Dorp aan zee (Waddeneilanden)

Een dichter van verlangen

J.J. Slauerhoff was een romanschrijver en scheepsarts. Maar vooral was hij dichter. Een dichter van verlangen.
Hij schreef de mooiste gedichten, waarschijnlijk omdat hij steeds bleef verlangen. Hij vond nergens rust. Hoewel: op Vlieland enigszins. Zijn moeder kwam er vandaan. Hij had er familie en kennissen. In diverse gedichten komt dit waddeneiland voor. Het gaat zo:

Dorp aan zee (Waddeneilanden)

Ik volg de straat waarlangs de huizen slapen.
Het raadhuis staat apart. Daar hangt het wapen
Dat de gemeente in oude dagen had,
't Visschersgehucht was eenmaal Hansa-stad):
Een koggeschip op blauwe golvenfranje,
Verguldsel opgelegd om de kampanje.

Het wordt tien uur, de trage tijd ontwaakt
En knarst tien slagen, 't klokkenhuisje kraakt
In zijn gebinten, het is verfloos kaal,
De cijferplaat verweerd en zonder wijzer.
Achter smal grintveld ligt het schoollokaal.
De grijze schedel van den onderwijzer
- Op 't raam, half grijsgeschilderd, gehalveerd -
Knikt naar zijn stokgestamp; de klas psalmeert
Van frissche waterstroomen, zaalge oogsten
't Veelverzig loflied tot den Allerhoogste.

Het armhuis ligt terzijde en achteraf.
Met mos begroeid als een vergeten graf
Zijn de gedeukte daken en de muren.
De eenge die daar zijn dagen uit moet duren
- Een bultenaar, een burgemeesterszoon -
Draagt steeds een groene pandjas: schaamle hoon
Aan hen die hem eens achtten, maar zijn lot
Sinds overlieten aan de almachtige God.
Slechts een wrak hek staat tusschen de armhuistuin
En 't smalle kerkhof, hellend tegen 't duin.
't Is slechts een schrede tusschen slaap en waken.
Als wegwijzers staan witte walvischkaken,
Waaraan het vee zich schuurt de zeere zijden
Op weg van stal naar schrale duingrasweiden. '

t Verleden zelf is in verlaten kerke
Te rust gegaan onder de blauwe zerken.
De gevel draagt in roestige ijzren cijfers
Niets dan het jaartal 1607.
Alleen op de gebarsten zonnewijzer
Staat nog, half uitgewischt, een naam geschreven.
Wie het geweest is komt er niet op aan:
Bestaan is niets, er heerscht alleen vergaan.
Deze oude zomer zoo vol ondervinding
In t bloeien leidt alleen tot verdre ontbinding.

Maar in zijn nachten ruischt de zee een lied,
Een mild vermanen om het leven niet
Op zich te nemen als een zware last,
De liefde in plichten, in een diepe kast
't Zuurverdiende geld te bergen, niet te jammren
Wanneer vischvangst mislukt, hooioogst bederft,
Het schip vergaat, het vee in stuipen sterft;
Argloos te leven als zeehonden, lammren
Die op de strandwei soms elkaar ontmoeten,
Elkaar besnuffelen met arglooze snoeten.

Bloemetjes en Bijtjes

Krijgen we nog een prachtige hete nazomer, of wordt het nu echt alweer herfst....

Knap gemaakt

Overigens is dit dezelfde hond als de hond bij de foto van het hunebed. Dit schilderij is gemaakt door M.P. Loosveld, zij maakt al jaren meer van dit soort prachtige werkjes.

Adrenaline kick (tussen hemel en aarde)

Pinkeltje de Hunebeddenspecialist

in staat van ontbinding

Hoe mooi doet de natuur zijn werk.
Deze rottende karper trof ik aan in de plas 'de ijzeren vrouw' in 's-Hertogenbosch.
De bedwelmende stank die van het kadaver afkwam was onverdraaglijk. Hoewel ik alle functies op mijn camera nog niet onder de knie heb, was dit een goede oefening in vlot omgaan met de camera. Terwijl de vliegen en maden zich te goed deden aan deze vorstelijke karper van bijna een meter, moest ik al groen/geel aanlopend maken dat ik wegkwam.

Witte Leeuw

Deze foto maakte ik in Ouwehands ZOO en is van een kennelijk uiterst zeldzame witte leeuw. Jammer voor het beestje dat het z'n dagen in gevangenschap moet slijten. Wat kijkt hij wijs!

Organische Screensaver ?????

Deze kwallen vormen tezamen een geweldige screensaver.
Hoewel het filmpje kort is, kan je hem altijd eindeloos
in een lus afspelen.